Nei de Noord

't Was 'n mooie dag weer. Ik zoide teugen Dirk Waiboer: Leite we d'rs 'n ritje make nei de Noord, jij kinne deer onder Skagen 'n houp minse. Dirk is 'n echte kirrel, ik kin 't best mit 'm hewwe. En ja hoor, hai mocht van Nel van Dam, z'n vrouw, en we stiefelde op Skagen an. Oos vrouwe hadde oos ieder 'n buultje mit stikke meegeven, maar we hadde de knip vanzelf ook mee. We ginge over de Wup, de Leige Hoek deur. Piet Laan en Agie hewwe deer 'n hele bedoening, 'n flinke plaas, mit veul stamboekvee en varkens. 't Is vast goed land ook, want z'n koeie hadde beste jare. Piet liep net in 't land. We zwaaide en hai gaf 'n skreeuw. We konne 'm goed hore, want hai heb 'n zwere strot!
Bai de molen an de Langerois stopte we oos poipie en toen ginge we de grote nuwe weg op. We hadde al 'n heel eind reden en gezellig mit mekaar klest, toe stond 'r op 'n bordje: "'t Veld". Dirk zoi: Nou moste we nag effen deurraie en din steke we op bai Tante Nel in Zoidewind. Ik vroeg: Wie is Tante Nel? Nou, zoi Dirk, de hele Kop van Noord-Holand kin Tante Nel, de weduwe van Gert Ligthart. Ik begroip niet dat je die niet kinne. Maar we gaan d'r heen en din kin je d'r voor altoid.

't Zag 'r netjes uit in d'r café. Op zo'n soort opkamer zatte 'n stik of wat kirrels te praten en te lachen en vanzelf ook te borrelen. Skik maar bai, hoor, manne, zoi Tante Nel, alleman heb hier evenveul recht. 't Was 'r merakel gezellig. Dirk en ik zatte ook peut-an in 'n grote leuningstoel. Tante Nel heb voor ieder 'n goed woord over. Ze is in alle hame pas. Deer zat ien man bai,die al 'n kloin sneetje in 't oor had en die gooide bai ongeluk 'n kom-en-bakkie van tafel op de grond. 't Was an barrele. Ik keek 'rs nei Tante Nel, maar die verhaalde d'r gien oor om. Ik docht bai m'n zelf: je wete, hoe je mit je volk omgaan moete, je kin 't heit douge, moid.
An 't skot honge spreuke, die percies paste voor 'n café:
"Morgen ga ik sparen"
en
"Om de poen is 't te doen."
Later kwamme d'r nag 'n hele troep bolleminse, die de bloemetrekkerai van Van der Hoek in 't Veld bekeken hadde. Tante Nel gong 'r gezellig bai zitten te lollepotten. En niks overdreven nuwbakken, hoor. 0 nei, alles gewoon en pittig. Iederien mocht 't hore en zien. Je kinne nooit zegge, dat 't 'n malle kol is. Ze kin alle minse en alle min se kinne heur.
We hewwe d'r, zonder dat we d'r erg in hadde, 'n heel toid zeten. Dirk zoi op 't lest: We komme zo herder nach verder, we moete weg. We hewwe betaald en dat we buiten kwamme zoi Dirk: We moete nodig nei huis, want ik moet melkerstoid thuis weze bai móin Nel.

We hadde oos toid verklest bai Tante Nel. Al kom je deer, din bin je niet zomaar weg. Dirk had oigelijk nei Blauwboer in de Wieringerwaard wild, maar deer kon niks meer van komme. Dat zou veuls te laat worren weze. We gonge maar op huis an. Onderweg hewwe we d'r nag drok over neipraat. We hadde ieder twei kejákkies dronken bai Tante Nel; din praat 't 'n beetje makkelijker.
Om half voif liep Dirk weer in z'n kielegoed achter 'n melkkrossie bai zóin Nel. We hadde 'n mooi daggie had.

Wat ik nou net vertelde, dat beurde 'n jaar of tien leden. Tante Nel Raatgers is er mee uitskaien. Ze heb 'r café overdein an Piet Steenman. In juli 1962 is ze weggaan nei Alkmaar. Deer rinteniert ze nou al weer negen jaar. Ze loupt nou nei de zeuventig. Ze is vast nag even gezellig. Je zouwe d'r nag wel d'rs zien wille. Ze kon zo lekker vertelle. Ze hield van de klucht, maar ze kon ook best ernstig weze. Ik hoor d'r nag vertellen over 't gezin van Jan Wit van Blokhuizen, die zo om-en-de-bai negentientwintig z'n vrouw, Anna Wijnker, en drie van z'n dochters en nag 'n zeun verloor an tbc. Tante Nel zoi: Die minse hewwe te vroeg leefd; nou zouwe de dokters er wel reid voor wete, maar toe nag niet. Miskien dat de minse over tien of twintig jaar 't zelfde redenére over de kanker, as ze deer wat teugen vonden hewwe. Leite we 't hope. Ik bedoel niet, zoi ze, de kankeráárs, want deer loikt wel gien kruid teugen wassen, die zalle wel deurkankere, maar ik bedoel de kankerlaaiers, die deur die verveulende ziekte nei 't kerkhof sleept worre. Ja, ik wil Tante Nel nog wel d'rs spreke. Mevrouw Bloem en Zuster Vendel weune nou ook in Alkmaar bai 'r in de buurt. Die drie kinne as bure gezellig zitte te teuten mit mekaar. Dirk en ik gaan elk jaar mit oos vrouwe nei 't verjaarsfeist van Zuster. En as 't weer zo ver is, din moste we efkes nei Tante Nel an de Wullem de Zwoigerlaan gaan. Ja, dat doene we.

« Vorige pagina | Volgende pagina »

Andere artikelen op deze website:

© 1924-2019 Westfries Genootschap - Contact - Sitemap - Privacyverklaring

West-Friesland, een streek met karakter binnen de Omringdijk.