Bibliotheek » WFON » 2001 » Pagina 92-93
Een stukkie Skermerdoik
Eerder verschenen in West-Friesland Oud & Nieuw, 68e bundel, pagina 92-93.
Uitgave: Westfries Genootschap, 2001.
Auteur: IJs Broers.
't Plekkie weer ik 't meist van hou, loit bai Oudorp tussen de Kerkebrug en de N 292. 't Het een
lengte van om en bai zeuvenhonderd meter en 't is drie meter breid. 't Is een stukkie van de Skermerdoik,
een deêltje van de grote Omringdoik. Al bedat 25 jaar raai ik deer deurdeweeks iedere dag overheen.
Op 't Wuiver neem ik een anloup, ik kom hoigend op de breg – al is de wind oost, den bè-je
geloik achter je asem –, ik leit me zachies omleig zakke, slaan links of, remme los en ik vlieg
moin stukkie paredois in. Deerzo magge onder gien beding auto's raaie, dat 't is voilig genog om rustig
rond te koiken. De doik is altoid aars.
In de lente is ze lieflijk,
alles groeit van voor of an.
Kloine bloempies, jonge veugels,
't nuwe riet komt opperdan.
Zeumerdags den is ze fieter
koikt ze zo van: „Alles mag!”
Tulpe, kroke en narcisse.
Skeipe blate je gedag.
In de herrest is ze narrig,
't loikt soms of ze gluiperig lacht.
Hagelstiene om je ore
beule teugen windkracht acht.
Winterdags is z'ongenaakbaar,
skoftig koud loit zai d'r bai.
'k Hoor de stilte, as ik 's oches
deur de sneêuw nei skoôl toe raai.
Nerges maak je de wisseling van de saizoene zo bewust mee as deer op dat barrebaars mooie stukkie
Skermerdoik. En al kom ik thuis uit skoôl, den koik ik in de kamer metien nei rechts. Deer hangt
een skilderaai van moin stukkie doik. Dat het de kunstenaar Rem de Boer uit Heerhugowaard voor me maakt.
Ik ben deer merakel bloid mee. Je wete immers nooit, weer of je terecht komme al bè-je een ouwe,
stoive huut worren. Al mocht dat ver van moin doikie weze, den ken ik evegoed nag alle dage geniete
van moin mooiste plekkie in West-Friesland.
IJs Broers, Oudorp
Klik hier voor meer Westfriese woorden en uitdrukkingen.