Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 3 van de 34-ste jaargang (2022) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.
Komt 't ooit goed?
Ik zag 'm staan, zô heêl allien,
en hai hoorde zô an 't zien
bai maat veertig linker bien.
't Was 'n sportieve skoen,
kwoit raakt hier in 't plantsoen
uiterlek in goeie doen.
Effies deernei an de kant
lag 'n mooie wollen want.
Ik docht: nou loupt 't uit de hand.
Vlak naast de rooie brievebus
zag 'k 'n swarte bivakmus
zô werd 't nag 'n swere klus.
Want ik vond nag heêl veul meer,
werachies ok 'n knuffelbeer.
Nôh, dat dee moin wel wat zeer,
want wat kindje strooit zuks nou,
'n beer is meistens toch wel trouw.
Maar ja, hai zit niet an 'n touw.
In de wal en op de stoep:
blikkies, flessies, plestiek troep,
niet te vergeten hondepoep!
Die filter peuke, wat 'n plaag.
Stop met rouke, doen 't vedaag!
Is dat nou zô'n vreemde vraag?
Wort 't nieteres dik toid,
dat 'r ien gaat staan die zoit:
‘Mens, raak niet je spulle kwoit.
Beskerm ons moedertje Netuur,
verdedig 'r met sweerd en vuur,
den komt 't vast goed op den duur!’
Nel Vlaar-Kroon, Nibbixwoud
Oppasdag
‘Dat, we wulle 't wel, maar niet voor vast,’ zee die strabant teugen z'n dochter. Die keek 'm plat an maar knikte. Betsie kwam bai heur vader om te vragen voor oppas voor ien van d'r joôs, 'n beukertje van 'n jaar of vier. Ze had 'r voor rekend dat moeder d'r wel weze zou, den had 'r vraag voor oppas vezelf drekt goed weest. Maar vader keek deer wat aars teugenan. Hai docht bai z'n oigen: al vrage die are ok voor 'n daggie oppas voor ien van hullie joôs, den skiet 'r voor groffader en grobmoeder gien toid meer over voor are dinge.
Nôh ja, je snappe 't al denk, moeder kwam opperdan en Kroin, want zô hiet 't joônje, komt nou voif keer op donderdeg te warskip. De are dag moete ze 'm den op skoôl oflevere bai groep ien. Da's bai de rooie deur.
Kroin heb z'n tas mee met 'n trommeltje voor z'n stikke en voor 'n appeltje of zuks. 't Is 'n bar pittig joônje, loikt op z'n moeder en is goed bai, maar an z'n praat moet je wel wenne. De letters legge nag alders deur mekaar. De klank is wel goed zoit z'n moeder alsmaar.
En ja, Kroin heb altoid trek en ken deervedaan ok verlegen lekker ete. Iemmeslesten zee die:
‘'t Ziet heêl gek, maar ik denk dat ik 't lust!’
Koik, deer houwt groffader van en hai denkt ok bai z'n oigen: weerom ben ik nou zô horkerig, ze komme hier toch graag!
Weer of ie goed in is, dat is 't omkeer speultje. Hai heb al verskaaiene keren wonnen van z'n groffader.
Nei 't huisie gaan is nag 'n hêle toer voor 'm: de grôte boskip zit nagal vast, za'k maar zegge. En ze magge deer niks van zegge. Ze hewwe deervedaan den ok van Betsie 'n heêl ritueêl meekregen van hoe te doen as dut of as dat. De derde donderdeg zet groffader 'm op 't huisie en zoit teugen 'm dat ie heêl benuwd is nei z'n aai. 't Joonje koikt 'm gland an en zoit dat ie weggaan moet. Hai zel roepe. Met voif menute stenne roept ie, 'oor:
‘Ben klaar!’
En naggers, harder:
‘Ben kla-aar!’
‘Ja ja, 'k ben kortbai, 'oor,’ grommelt groffader. ‘En, wat is 't worren mejoôn, 'n wiel of 'n kerk?’
't Is effies stil an de are kant van de deur en den zoit Kroin:
‘'n Letter!’
Klaasjan Bak, Sint Maarten
Zô bè je!
Wat verskiet Duw van die foto
weerop zai d'r oigen zocht.
Was deer lekker an 't eten
en d'r heêls niet op bedocht.
Ze vindt dut 'n lillek kiekie!
Nei, deer zit gien gnappe moid.
Maar 't ergste moet nag komme,
want ‘Zô bè je!’ wort 'r zoid.
Duw bekoikt 'n are foto
van heur toet, nagal kortbai.
Ziet 'n wang met duzend krukkels,
dreut loit ze de prent an 't zaai.
In verbeêlding is ze fieter,
maar die jare loike kwoit
en 't ergste moet nag komme,
want ‘Zôbè je!’ wort 'r zoid.
En in deuze toid van selfies
heb Duw puur zô'n onderkin.
Rap die plaatjes maar dieliéte,
want ze benne nooit nei 't zin.
Zuks is niet om zien te leiten,
ok al benn' die beêlde waar.
Liever houwt ze 't voor d'r oigen,
want ze hoeft gien kommetaar.
Dita de Haan-van Rooij, Schagen
Vekansiewerk
't Is nag tweilichtig as Gert op z'n fiets springt. Stikkebuul en regenpak achterop. Hoi het werk vonden in z'n vekansie: pakkies wegbringe met 'n gêle bus met in grôte letters DHL d'rop. De bus staat parkeerd achter de plaas van Schoenmaker. Eerst most ie vezelf inwerkt worre, maar guster het ie voor 't eerst alliendig an de reed weest.
Vedaag loupt alles gesmeerd. 't Is bai drieën as ie nag twei sjouwtjes het. Nei de Starnmeer en nei 'n bedroifie geneven de melkfabriek an de Roiperweg. Deer het ie vlede week ok al weest. Dat eerst op snor nei die Starnmeerdoik. 'n Smal doikie, maar hai het marzel. De grôte poort op de dam staat open, hai ken zô 't erf opraaie. Hai skuift de otodeur open en loupt op 't huis an. Al kroigt ie vóór gien gehoor, den gaat ie achterom. Deer ziet ie 'n manje in 't groentje zitte.
‘Goeiemiddag meneer, mag ik effies 'n krabbel van u? Dan is dut pakkie voor u.’ De man gaat met de doôs inbinnen. Da's mooi gaan, denkt Gert. Mooi dat ie op deuze wurft effies kere ken. Gert heb 't niet zô op smalle doikies.
Zô, nou nag de Biemster in en den ken ie op huis an. Maar al skuift ie in de Biemster de otodeur open om 't leste pak te pakken, koikt ie in twei gitswarte ouge. 'n Grôte hond wul zôvoors uit de bus springe. Met 't zelfd skuift Gert de deur met 'n veert weer dicht. Weer komt dat beist inienen vedaan? Hoe komt ie in hemelsnaam in zoin bus? Den hoort ie 'n vrouwestem:
‘Nôh mejoôn, bè je deer. 'k Ben merakel bloid met je, 'k zit al 'n hêle toid op moin pakkies te wachten. Ik ben deur al moin hondebrokke heen, dat deuze joôs benne de hêle dag al op redut. Ik houp dat jij 't spul nou mee hewwe!’
Inienen ziet Gert twei honde op 'm ofsturme. Ze ziene d'r droigend uit, ok al swupe ze met hullie steert. Gert hakkelt:
‘Ja mevrouw, 'k hew de pakkies mee, maar ik ken ze niet pakke. Ik ken de deur niet open skuive. Eerstens moet ik 'n monster oflevere in de Starnmeer. Die beiste van u moete nag maar effies wachte. Omguns deer zoeke are mense nei hullie levende pakkie.’
Eerdat ze wat zegge ken, is Gert alweer vort.
't Is onderhand hoiligeivend. Gert zit op 'n end weer op z'n fiets. Hai dinkt an de trane van bloidskap van de klante in de Starnmeer die hullie hond weer trug kregen hewwe. Ok dinkt ie nag effies an de bazin van de hongerige honde. Die had nag puur proentje weest.
't Valt nag niet mee om alleman te vriend te houwen, denkt Gert.
Margie Verbruggen-Schilder, Wieringerwerf
