Creatief Westfries » Stukkies uit Skroivendevort » 2011 » nummer 4

Stukkies uit Skroivendevort

Hieronder kè je een paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 23-ste jaargang (dezember 2011) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Winterblues

't Is zô'n groize, grauwe ochend in de eerste maand van 't jaar
en de dag die loit deer stiltjes in een hoekie voor me klaar,
maar ik ken de wup niet kroige, ok al klinkt 't misskien raar,
d'r komt niks nou uit m'n hande, ik kroig echt niks voor mekaar.

D'r is gien zon die zommaar effies deur 't wolkedek heen pluurt,
ja, 't loikt wel of 't weer de leste dage puur verzuurt
en d'r is ok gien verjaring of een feisie op de buurt
en gien mens die moin een kaartje of een bloid berichie stuurt.

Alle ure prakkezeer ik over mense die ik mis
en den zit ik stil te poinzen hoe of 't was en hoe of 't is,
ik kroig van die doffe oge, trane gane an de glis,
ja, 't leven loikt een kluwel, die zit lillijk in de tis.

Misskien gaat 't murgen aars, 'oor, maar nou leef ik in een roes,
misskien gaat 't strakkies over al stap ik onder de douche
of ik eet een sukkelareep of een dikke slagroomsoes,
den verdwoint misskien 't groize... van die grauwe winterblues.

Ina Broekhuizen-Slot, Wognum

Wat 'n ofvalder!

Anneke maakt 'r pakkie open. Gien lekker luchie, zôas ze vroegen had. Nei, 'n dikke keers, 'n pen en 'n opskroifboekie. Tjoh, wat had Gerrit weer zuinig weest.
‘Dank u, Sunterklaas,’ zee ze.
Gerrit, die skuin genevenover d'r zat in de kamer bai d'r skoônouwelui, keek 'r bloid an. Hai gaf 'r nag efkes 'n knipougie van verstandhouwiing. Hoe kreg je 't weer voor mekaar, docht ze. Nei, niks merke leite vezelf.
Ze hadde wat latig kennis kregen an mekaar en Gerrit z'n vader en moeder ware bar beste mense, maar verlegene zuinig. Dat Gerrit had niet aars meekregen as: pas op je centjes, joôje, ze benne d'r eerder uit as d'rin.
Hai was 'n beste joôn, maar Anneke kon an die zuinighoid maar niet wenne. En nou den weer dut met sunterklaas. Ze had nag zô zoid:
‘Nôh, Gerrit, al zoek je nag wat voor moin, 'n lekker luchie is altoid goed, 'oor.’
Hai had toen wel opnoemd dat zuks ‘zondegeld’ was, want je smeerde 't op en weg was 't. Je zagge d'r niks van. Maar ze had docht dat ie dat as grappie bedoelde.
De eivend ging vedder. 't iende pakkie nei 't are werd openmaakt. Allegaar spulle die je goed gebruike konne. Ze kreeg van d'r skoônouwelui nag 'n stel nuwe wante en 'n nachtpon. Dat beladen met kedoôs ginge ze op huis an. Onderweg zee Gerrig geloik:
‘Goed van moin, hè, die kedoôs. Dat had je zeker niet verwacht? Ik had 't hêlegaar zelf bedocht. Lesten hadde we 't 'r toch nag over, dat 't geld 'r zô gauw deurvliegt. Dat ik docht, ik geef jou 'n pen en 'n opskroifboekie. Den kè je opskroive wat 'r allegaar kocht wordt. Den hewwe we geloik wat overzicht. Zô had ik rap m'n kedoôs voor je klaar.’
‘Zô net,’ zee Anneke, ‘en die keers den?’
‘Nôh, 'n kloinighoidje d'rbai moet toch kenne.’
Deermee was voor Gerrit 't verhaal of, maar niet voor Anneke. Die docht: dut moet aars en inienen kwam 'r 'n kloin gloimpie op 'r toet. Ze zee niks, maar de are dag liet ze Gerrit 't opskroifboekie zien en zee:
‘Koik, Gerrit, handig 'oôr, zô'n boekie, ik hew 't geloik maar in gebruik nomen. Koik maar.’
Op 't aldereerste blaadje sting met mooie letters: Lekker luchie, 25 euro.

Gerda Wester-Koomen, Obdam

Moin Kerst

Kerst is toch 't feist van vrede,
van een baby op wat stro
met een ezel en wat skeipies
en van ‘Stille nacht’ en zo?

Maar koik ik nou in de winkels,
wor ik toch wat obsternaat:
weer is Jozef, weer de hedders?
't Is of Betlem niet bestaat!

Wat moet ik met christmas crackers
en een decoratiebal,
kerstbonbons, een brullend rendier,
puinguïnkeersies en zô al?

Wat moet ik met glitterkaarte,
kerstlikeur, een kerstboumzak,
met een sneêuwtak en een lichtslang
en een rabbig kerstmanpak?

Wat moet ik met kerstbalhouwers
en een paddestoelelamp,
keerse die merakel luchte,
kerstbier, kerstwoin? Wat een ramp!

Nei, ik hoef gien fluitend spoortje
of een pratend LED-gerdoin.
Ik wul weer de kerst van eertois
en niet al die poepelegoin.

Ik wul graag 't echte feist terug:
kerst met vrede in 't hart,
met een staltje en een stertje.
Dat is toch niet zô ampart?

IJs Broers, Oudorp

Nuwskierig

Alie en Wum kenne 't goed met mekaar rooie. Wum is rustig en zoit niet veul en Alie is een echte klessebes, ze ratelt an ien stuk deur. Ze weet ok altoid alles, net een wandelend nuwsblad.
Vedaag komt zus Gré om een koppie, dat Alie is druk doende de boel an kant te maken. Ze loopt nag in d'r werkgoed. Ze wul net nei boven gaan om d'r goeie goed an te trekken, as de tillefoôn gaat. Ze hebbe d'r zo ientje weerop of je zien kenne wie of 'r belt. Maar Alie staat 'r te ver vanof om dat te zien en ze is net te laat om 'm op te nemen. Wum staat 'r dichterboi, dat hoi neemt op, bar teugen 't zin van Alie.
‘Met moin.’
‘......................’
‘Ô.’
‘.....................’
‘Nei 'oor.’
Alie staat 'r boi te wuppen. Ze wul vezelf wete wie of 'r belt. 't Zel Gré toch niet weze om te zeggen dat ze niet komt? Ze heb net nag taartjes haald. Deer houdt Gré zo van en zo vaak komt ze niet.
‘Erg?’ hoort Alie Wum zegge.
O gort, wat zel d'r beurd weze? Toch gien ongeluk! Den moet ik me gauw omkleide, want zo ken ik vezelf niet opperdan komme.
‘Wie is 't?’ sist Alie teugen Wum. ‘Is 't Gré? Is 'r wat beurd?’ Deur al dat gevraag van Alie ken Wum bedat niet hore wat of 'r zoid wordt an de are kant van de loin. Dat met de hand op de hoorn sist ie teugen Alie:
‘Hou je snater effe, ik ken niks verstaan. Nei, ik heb 't niet teugen jou, 'oor, ik heb 't teugen Alie,’ zoit Wum in de hoorn.
't Is een bekende, denkt Alie, want aars had ie moin naam niet zoid. Had ze nou maar 't eerst boi de tillefoôn weest, den wist ze nou weer of ze an toe is. Ze wul bedat de hoorn uit Wum z'n hand skeure.
‘Goed, 'oor,’ hoort ze Wum zegge en hai loit de hoorn neer.
‘Wie was dat? Was 't Gré? Wat is 'r beurd? Komt ze niet?’ dranst Alie maar deur. ‘Jij zegge ok nooit wat!’
Wum, die 't gesnark en gedrans van Alie zat is, zoit met een ernstig gezicht:
‘Gaan effies op een stoel zitte, mewoif.’
‘O gort, o gort, d'r is wat ergs beurd. Wat moet dat nou! Ik moet nag wat gnappies antrekke, heb ik deer wel toid voor? Loit ze in 't ziekehuis? Nôh, weerom zeg je niks?’
‘Zit je goed,’ vraagt Wum.
‘Ja,' zoit Alie bangig.
‘Ik moet je wat zegge,’ zegt Wum met een ernstig gezicht. ‘Je zus komt een kwartier later.’

Nelly Kommer-Gutter, Schagen

Kampioen

't Donkert an de Groôtesloôt,
't ois loit wit en woid.
Alliendig zien ik nag m'n kind
dat op d'r skaasies roidt.

Vemiddeg was 't vol en drok
met skaasers voor m'n huis.
Nou benne al die joôsies vort
en zitte lekker thuis.

't Zien enkeld nag dat barreltje,
douwt mans die stoel van hout.
D'r poôtjes op de skaasies vast,
ze voelt zommaar gien koud.

Ze valt en krabbelt overend
en hup, der gaat ze weer.
Ze heb een dubbeltje verdiend,
wel voor de tiende keer.

Ik skreêuwde net nag over 't ois:
‘'t Het mooi weest voor vedaag,
Je kenne d'r murgen ok weer heen!’
Ze wou nag veuls te graag.

't Is donker an de Groôtesloôt.
'k Haal groôs m'n kampioen.
Ze bubbert as ze naast m'n loupt
en kroigt een dikke zoen.

Dita de Haan-van Rooy, Schagen

Vierkant 2017
Nummer 1 (April)

Stukkies uit Skroivendevort
2015 (nummer 1)

Weblog Binnendijks
25-8-2013: Van een kalfje en een Schager feest!

Vierkant 2011
Meubels in West-Friesland, Deel 2