Stukkies uit Skroivendevort

Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 25-ste jaargang (2013) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Nummer honderd

Wie ken ze nag van jare her,
'k hew ze oftig bewonderd,
die kloine huissies op de wal
met all'gaar nummer honderd.

'n Voordeur hadde ze allien,
dat was 'n heêl ampartje,
want voor de frisse lucht zat deer
'n pittig uitzaagd hartje.

Je zatte deer op je gemak
en las de krant per stukkie
en as je louf was dee je deer
soms efkes nag 'n tukkie.

En ging je 's winters achterom
te skaasen, dat geskiedde,
den docht je: Weer ben ik beland?
Ik zien 'n piramide.

Die mooie huissies op de wal
weer hewwe ze ze donderd?
Allien in't Zuierzeemezee'm
is nag 'n nummer honderd.

Riet Kuin-Ooijevaar, Wervershoof

De wolke

Zien je deer de wolke skuive,
't is 'n prachtig mooi gezicht.
Zô van verof zou je zegge,
volges moin geve ze licht.

Snoete, beiste, koppe, blomme
droive in rap tempo voort.
'Koik 'rs deer, die hêle grôterd,
dat loikt wel de hemelpoort.'

'k Zou deer wel d'rs koike wulle,
zien of 't waar is, zô gezoid.
Oigelek denk ik bai m'n oigen:
gewoôn stilte, eêuwighoid.

Bloif maar ture nei die wolke,
allemaar benne ze aars.
Lenigan wort 't al donker,
in de verte kleurt 't paars.

Heêl die grôte wattehemel,
zachies-an verzwart de boel.
En nou in 't skemerdonker,
zien ik deer 'n grôte stoel?

Lichies skoine nei beneden,
ok weer mooi, zô uit 't zwart.
Net of deer, heêl in de verte,
'n knop omdraaid wort, heêl ampart!

De luchte van oôs mooie landje
benne beroemd, 'oor woid en zoid.
Leggend op moin reg op 't grasveld,
wor 'k nei boven koikend, bloid.

Dick Visser Nieuwe Niedorp

Jans op Lourdes an

In de kerk hing an, dat er een Bedevaartsrois nei Lourdes komme zou. Alles zou regeld worre deur pittige roisloiding. Jans was 'n groôt Maria vereerster en wou d'r met alle verdul hene. Alliendig, zai was al puur op leeftoid, nagal ouwerwissig en roiserai helegaâr niet gewoôn. Alles bai mekaar 'n hêle bezoeking.
Maar met de veurzienighoid van Maria most 't goed komme; dat 't rit ging an. Bai de kerk stapte zai met nag âre mense de bus in, die hunnie nei Schiphol brocht.
Jans zat 'r wat stiltjes bai met d'r bòskippetas stoif op skoôt. Op Schiphol keek zai d'r ouge uit. Wat 'n bedroivighoid, of de hêle wirreld op roet was. Bai de balie kwamme de pepiere uit d'r redicuul en d'r pakkásie most ofgeven worre. Jans raakte hêlegaar van dreef, dat heur spultje op de band wegskoof. Deernei moste ze nag deur 'n skouwpoortje.
't Lampie flikkerde metien roôd dat Jans d'r deur ging. De hoge skoene moste uit en 'n woifie begon an d'r loif te fiemelen, van bovene tot ondere. Ok ginge de tassies deur de ketrôle.
De bòskippetas van Jans was puur vollig . Zai had docht 'beter mee verlege as om verlege'. 't Manje bai de band bekeek 't spultje en kieperde 't hêlegaar om. Alles bedaarde op de band: 'n dubbelstik broôd, thermosflessie thee, rolle peperement, 4711, busssie zwitsalpoeier teugen sprôze bille en 'n verskôning, compleet met inleggers. Jans skaamde d'r oigen doôd en stiemde op.
Neidat alles weer in d'r tassie trugdouwd was, werd Jans zoidan zet. De roisloider perbeerde nag wat te beskipperen. Dut was slecht reiden; die kreeg 'n heêl rappelement van 't ketrôlemanje.
Twei woifies namme Jans mee 'n kamertje in, weer ok nag 'n grôte hond in d'r tassie snuffelde. Jans zat te skudden in d'r tuig. Zai zat puur in de poepse karn. Toen most zai ok nag uit de klere. Dut werd 'n heêl gestoetel. Tot die woifies d'r korset met beloine en serretelze zagge.
'Oh,' zee de iene, 'dit is de oorzaak van het alarm mevrouw, kleed u zich maar weer aan.'
Bubberend, snotterend en hêlegaar op redut kwam Jans ankleid, met d'r bòskippetas, weer bai de âre an. 't Douanemanje vond 't verlegen nôzelek. Maar hai zee dat opheden ouwe mense met hoge skoene en poeierbussies ok gien meer te vertrouwen benne, ok al gane hunnie op Lourdes an.
De rois most nag beginne, maar Jans was nou al verroisd. Voor heur was de veurzienighoid van Maria ver te koik.

Greet Koning-Luitjes, Ursem, juni 2013

De gebroeders

Je hewwe en hadde vezelf verskoiene bekende dubbele name zôas: Jansen en Tilanes, Peek en Kloppenburg, de Dikke en de Dunne, Abbot en Castello, en meer van zuks.
Wai hadde indertoid, 'Harreke en Gart'.
Op hullie markbord sting den wel 'Gebroeders Nooi' te lezen as ze d'rs 'n keertje met 'n baaltje of wat piepers an de voiling kwamme, maar vedder as deer kwam dat niet. Wai konne ze alliendig as Harreke en Gart.
Ze wazze indertoid al vrai vroeg wees worren, maar vader Hark had ze niet onbemiddeld achterleiten. Ze hadde 'n mooie lap land urven met 'n grôte bollekraam. Nou wazze de gebroeders al vraigezel en dat benne ze bleven, uit overtuiging en saggeroinighoid. Ze hadde wel vrouwevleis, maar om nou 'n aar z'n goit te onderhouwen dat ging ze net effetjes te ver. De here wazze trouwes gis genog om deer wat op te vinden. Zundegseives ginge ze met 't leste boemeltje nei Amsterdam en maandegsoches kwamme ze den met de eerste boemel trug. De iende nat en de are droug en dat den omstebeurt. Nei ze wazze lang niet achtelijk. Zuks kostte evezegoed effies meer as dat 't bedroif opbrocht, maar as de noôd an de man kwam verkochte ze gewoôn 'n hoekie land en konne ze weer 'n toidje voort. Toedat ze 'n heêl end heen erges achter in de zeuventig wazze, wazze ze vraiwel los. Maar om de ien of de are rede had Amsterdam toch al 'n toidje ofdein. Dat borreltje kon thuis ok best nuttigd worre, zeede ze teugen mekaar. Dat zô beurde dat!
Ze bementeneerde nag 'n heêl kloin akkertje en vedder wier 't voedselpakket nag wat anvuld met vis. Zelf vongen met oigen beug.
Ja, de here wazze vindingroik en vandeer sportieve hengelaars worren.
Ze hadde 'n paar tonkingstokke vonden op de bouw van 'n zeidfirma. Die hadde d'r toch zat, zeeë ze. Wat zeuvendreids ketoen en wat haakies hadde ze van 'n visserman kregen, in ruil voor 'n paar bloemkoôltjes. Voor de dobbers konne ze zelf zurge. 'n Stik of wat kurreke van drankflesse en kieftevere vonden op hullie oigen bouw en klaar was 't tuigie.
Nou beurde-n-'t 'rs in die dage datte ze te hengelen wazze dat ze 'n plekkie uitkozen hadde an 't Ouwe Gouw, mooi in 't oppertje achter 'n rietskoôt.
Harreke hield de achterplecht warm en Gart bezette 't zoilbankie van hunnie 17-voetsskuitje.
Ze hadde al 'n heêl toidje zeten en nag gien stoôtje zien. 't Ken nou ien keer niet altoid hosanna weze, dat Harreke vond't toid worren om maar d'r's 'n koppie te doen. De theestouf sting vooran bai Gart, dat hai liep nei voren, gooide onderweg z'n pruim over boord en toen stroffelde-n-ie. Hai maakte 'n rare stentel en hoe 't kwam mag Joost wete, maar hai lazerde zô achter z'n pruim an te water en weg was Harreke.
Nou wazze ze van huis uit hoiden en hadde vloeiend achteruit bidden leerd, dat toedat 't koppie boven water kwam begon 't metien met de rozekrans van achteren of.
Ter verhouging van de feestvreugde tikte Gart met 't puntje van z'n hengel nag op de kale kles van z'n broertje en vroeg skoinhoilig:
'Ben jij dut Hark of is dut 'n geêl koôltje?'
Weerop Harreke 'n paar spiksplinternuwe knoupe ten gehore brocht weer zelfs Gart 'n kleur van kreeg.
Met vereende krachte, vloekend en skeldend, wier de drenkeling weer an boord hesen en boemelde ze zô gauw as ze konne weer op de thuishaven an. Weer op 't oud of; de iende nat en de aar droug.

Kees Ruiter, Grootebroek

Andere artikelen op deze website:

Hé, is dat Westfries?

397. Ouwerwisse (ouderwetse) stoelen hebben nog triemen (sporten, steunlatjes tussen de poten).

Klik hier voor meer Westfriese woorden en uitdrukkingen.

© 1924-2023 Westfries Genootschap - Contact - Sitemap - Privacyverklaring

West-Friesland, een streek met karakter binnen de Omringdijk.