Westfries Genootschap » Publicaties » Weblog Binnendijks » 2012 » 8 juni

Van een terp en een prijs

Oorkonde behorende bij de Jan Pannekeetprijs.

Woensdagavond 6 juni organiseerde de stichting Creatief Westfries haar jaarlijkse afsluitavond in café De Vriendschap in Wadway. Alle schrijvers komen dan bijeen en er worden diverse zaken van algemeen belang verteld en geregeld. Altoid bar gezellig vezelf! Deze keer zag ik tussen de schrijvers ook Peter Ruitenberg zitten. Ik vroeg aan Dilly Koetsier: ‘Wat moet Peter hier nou?’ ‘Oh,’ zei ze, ‘hij gaat straks wat vertellen.’ En ‘wat vertellen’ dat deed hij. Allereerst als antwoord op vragen die voorzitter Jaap Meester hem stelde over het begin en de ontwikkeling van zijn West-Friese schrijverij en over de Spreukenkalender. Tot veler verrassing kondigde Jaap vervolgens aan dat besloten was om de Jan Pannekeet-prijs 2012 uit te reiken aan Peter Ruitenberg! Zeer verdiend – voor al zijn besognes met het dialect! Carry Pannekeet, de dochter van Jan en Truus, reikte de prijs uit. Ze stond stil bij het feit dat haar vader tien jaar terug overleed en dat de prijs nu voor de vijfde keer werd uitgereikt. De vorige winnaars zijn: Maarten Leegwater, Nel van Laren-Zwuup, Siem de Haan en Ina Broekhuizen-Slot. Lovende woorden waren er voor de winnaar 2012, Carry prees zijn inzet en zijn doorzettingsvermogen om steeds weer een kalender met spreuken en leuke achterkanten in elkaar te zetten.

Een trotse Peter Ruitenberg met rechts Carry Pannekeet.

V.l.n.r. Peter, Jaap Meester en Carry.

Hier is de put opgegraven (ten tijde van de foto-opname helaas onder de klei verborgen).

Van heel andere, historische, orde zijn de archeologische opgravingen die de afgelopen week werden verricht aan de Kerkstraat in Wognum. Op één van de oudste bewoningsplekken van dit dorp is vorig jaar een huis gesloopt. Nu wordt de naastgelegen tandartsenpraktijk uitgebreid en de bodem zal worden verstoord. Reden om archeologisch onderzoek te doen op deze hooggelegen grond. Een proefboring had al duidelijk gemaakt dat er waardevolle resultaten te verwachten waren. Maandag tot en met donderdag werd er gegraven, getekend, gefotografeerd en in kaart gebracht. Twee grote kuilen waren er gemaakt en de onderzoekers hadden voor elke kuil twee dagen om hun werk te doen. Ik kreeg af en toe uitleg over de stand van zaken. Getrokken lijnen in de grondlaag gaven de verschillende periodes aan alsook het profiel van een woonterp. Interessant was de vondst van een houten put. Ook kadavers van koeien en een paard kwamen tevoorschijn, vlak naast de sloot begraven, waarschijnlijk nadat ze overleden waren aan de veepest. Genoeg voer voor de archeologen. Bijzonder vind ik het dat je dagelijks loopt en rijdt over plaatsen die behoren tot de oudste bewoningsplekken van dit gebied. Wat een rijkdom is dat!

Mooi muurtje!

Verboden toegang, maar voor nieuwsgierigen alle ruimte om even te kijken.

Blootgelegde kadavers van koeien.

Overleg tussen Christiaan Schrickx en Dieuwertje Duin.

Er werd hard gewerkt bij de opgraving aan de Kerkstraat in Wognum.

Er werden bloemen gelegd op de plaats waar de Lancaster neerkwam op 13 juni 1944.

Nog heel even een terugblik op vorige week vrijdag. Toen waren er Australische familieleden van Barney Ridge over in Spanbroek. In WO II crashte de Lancaster waarin Ridge (22 jaar toen) zat bij Zandwerven. Het vliegtuig vloog in brand, maar Barney overleefde de ramp. Met verbrande handen en een zwart geblakerd gezicht zocht hij zijn heil bij de boerderij van Jaap Zuurbier aan de Zomerdijk. Daar werd hij opgenomen, maar later verraden. De Duitsers namen hem krijgsgevangen. Hij werd in Amsterdam geopereerd aan zijn brandwonden en moest naderhand naar het kamp Stalagluft in Polen. Nu, bijna 68 jaar later, kwamen zijn dochters naar West-Friesland om de crash te herdenken en te zien waar hun vader neerstortte en waar hij werd opgevangen. Het werd een emotionele dag, vol verhalen van ooggetuigen en vol herinneringen aan die vijf donkere jaren. Barney Ridge ging na de oorlog terug naar Australië, hij trouwde en kreeg zes kinderen. Naar Holland is hij nooit meer terug gegaan.

Een korte herdenking bij de plek van de ramp in het land tussen Zandwerven en de Zomerdijk.

Tekst en foto's Ina Broekhuizen-Slot