Gerrit Dekker
Twintig jaar lang keek ik vanuit de woonkamer naar je. Niet beseffende met welk doel je daar stond, fier en rechtop staand.
Nu sta je scheef en begroeid met mos. Zou ik daar schuld aan hebben of is het de tand des tijds?
Wij woonden in de boerderij tegenover het ‘monument’, in de Zijpe.
Tekening van de boerderij. Hij is in 1961 verbrand. Boven aan de dijk staat de scheidspaal. Tekening, familiearchief Gerrit Dekker.
Wanneer het winterdags flink sneeuwde en de sneeuw met harde wind vanuit de Burghornerpolder over de dijk woei, lag er aan de zuidkant een pak sneeuw.
Ik heb wel meegemaakt dat het tot aan de dakgoot lag, ja, dat waren nog eens winters.
Dat was voor ons kinderen feest!
Vader had dan een lang touw, bond het vast aan de paal en wij konden ons daar door de sneeuw aan optrekken, de slee met ons meesleurend.
Als we al ploeterend boven kwamen, gingen we weer met een gang naar beneden, zo het pad op naast de boerderij om zo ver mogelijk te komen.
Wedstrijdje houden wie of het verst kwam.
Wat een plezier was dat in de sneeuw toen. De paal deed ook dienst als steun voor de fiets als de postbode kwam, maar ook voor de bakker die het brood kwam brengen.
Aan de overkant van de paal hadden wij een zandbak in de dijk en menig uur speelden we daar want het was er vaak lekker luw, je had geen last van de zuidwestenwind.
Maar ook bracht de dijk vreugde om fietsen te leren.
Boven op de dijk sprong ik dan op de fiets, toen nog met antiplof banden, om via de kluft naar beneden te gaan.
Moet vast en zeker ook wel eens te hard zijn gegaan zodat ik belandde in het dijkslootje.
Wij als kinderen wisten niet aan welk belangrijk deel wij toen woonden, Westfriesche dijk C 60 post Schagen. Was het niet eenzaam om daar aan die dijk te wonen? Als kind weet je niet anders, je groeit ermee op.
Nu vertel ik aan de kleinkinderen over de belangrijke rol die je had in het Westfriese landschap. Al heb je nu als naam de Westfriese Omringdijk, voor mij blijf je de Westfriesche dijk, waar ik graag over vertel en schrijf.
Scheidspaal in het voorjaar op de Westfriesche dijk. Foto: Ina Broekhuizen-Slot.
Ben ik je vergeten, scheve paal? Zeker niet, want ik rij nog vaak langs die plaats, nostalgie opsnuiven. In 1961 verbrandde de boerderij en er is niets meer van over.
Jij staat er nog wel, monumentale paal, je bent nog steeds een deel van de dijk.
Wie o wie gaat ervoor zorgen dat je weer rechtop komt te staan? Wie geeft je een opknapbeurt zodat je weer jaren dienst kan doen?
Verhaal van de maand
Iedereen kan voor deze rubriek verhalen insturen. De verhalen moeten zelf geschreven zijn en de Omringdijk als thema hebben. U kunt uw verhaal (of gedicht) sturen naar het Westfries Genootschap.
Iedere eerste maandag van de maand wordt er één nieuw verhaal geplaatst.
De overige inzendingen worden bewaard voor een andere maand.
