Van veilingkoffiehuis tot klimmerskroeg
Naast twee indrukwekkende kerken is in Warmenhuizen nog een uniek gebouw te zien. Gigantische roze stippen schreeuwen de toeschouwer vanaf de witte gevel toe. Of het mooi is, is maar de vraag. Zeker is dat het fietsminnende deel van de wereld de kroeg aan de Stationsstraat 24 kent: dit is Bolletjescafé De Klok.
De huldiging van Steven Rooks en zijn vrouw in Warmenhuizen op 27 juli 1988 na zijn succesvolle Ronde van Frankrijk. Rooks won daarin de bolletjestrui (winnaar bergklassement). (Pc)
In vroeger jaren een degelijk koffiehuis, gebruikt door boer en tuinder om voor of na het afleveren van hun waren op de veiling een kop koffie of eventueel een borreltje te drinken. Vlak bij het stationnetje van Warmenhuizen vormde het een ontmoetingsplaats voor boeren en buitenlui. Het pand kende een stoet aan eigenaren en uitbaters en altijd heeft het een horecafunctie gehad.
Het gezellige veilingkoffiehuis veranderde in de jaren zestig snel van karakter. En dat was niet verwonderlijk: in de eerste jaren na 1960 werd tijdens de herverkaveling de vaarveiling volgespoten met zand. Koolschuiten konden er niet meer in en het enige dat overbleef – naast voetbaltoernooitjes op het harde schelpenzand – was de verkoop van de veilinghal aan een transportbedrijf. Dat had met de nieuw aan te leggen asfaltwegen immers de toekomst. Het bijbehorende veilingkoffiehuis ging ermee ten onder. Het werd naderhand een echt café en toentertijd fameuze bands speelden er in de weekends de sterren van de hemel. Popartiesten als Jan Akkerman en Kaz Lux waren met grote regelmaat in de kroeg te vinden om de jeugd van heinde en verre te vermaken. Markante mannen als Dirk Pronk werden uitbater van wat toen De Klok heette, naar de oude veilingklok die er hing. Dirk verwierf onsterfelijkheid door bij binnenkomst in het lege café te verzekeren dat er net een bus Duitse meiden de deur uit was. Pech, joôs, volgende keer beter.
Steven Rooks
Maar hoe komt het gebouw nu aan zijn opvallend uiterlijk? Het is duidelijk dat geen architect er ooit voor zou kiezen om een gebouw met dergelijk schilderwerk af te leveren. De grote rood-roze bollen heeft het dan ook te danken aan de gekte rond de carrière van wieleridool Steven Rooks. Hij woonde tijdens zijn grootste successen op een steenworp afstand van het Bolletjescafé.
Rooks was professioneel wielrenner in de jaren 1982-1995, met als hoogtepunt een etappeoverwinning op de L'Alpe d'Huez en een tweede plaats in het eindklassement in de Ronde van Frankrijk in 1988. Hij won toen bovendien de bolletjestrui, de prijs voor de beste klimmer in de Tour. Dat was reden om voor zijn Warmerhuizer fans het café om te toveren tot een ode aan Rooks. Steigers werden neergezet en in korte tijd was de hele gevel beschilderd alsof het hele gebouw de mazelen had. Het Bolletjescafé was geboren. Filmploegen uit heel Europa rukten uit. Japanse toeristen stonden zich met fotocamera in de aanslag te vergapen aan dit stuk ‘West-Friese cultuur’.
Het café is nog altijd beeldbepalend in het dorp. Het koffiehuis zag talloze afgeladen koolvletten naar de veiling gaan, was getuige van de laatste rit van de trein uit Warmenhuizen (een uitje van de ouden van dagen) en onderging de metamorfose naar jongerenkroeg. Met de bolletjestrui van Rooks als stille getuige.
