Daarbij kwamen diverse andere financiële verplichtingen waaronder een schuld aan voorschotten van 80.000 gulden, en tenslotte nog de lonen voor 52 molenaars, twaalf timmerlieden, acht sjouwerlieden, enkele metselaars, een zeilmaker, een bode en natuurlijk de beloning voor de bestuursleden (sinds 1752 vergaderden zij in het Noorderpolderhuis nabij Schermerhorn), de veertien poldermeesters, de beide schoolmeesters en vier brandmeesters.
Het vroegere dorpje Callinge lag oorspronkelijk op een eiland: 't Oghe. Het dorp werd vele malen verplaatst als gevolg van vele stormen. In 1597 werd met het inpolderen van de Zijpe Callantsoog weer verbonden met Noord-Holland. Op de foto badgasten omstreeks 1900 op het strand van Caliantsoog. (C. Modder, Aartswoud)Jan Willemsz Harge (1703-1757), secretaris van Callantsoog, landmeter en ‘Opsiener van 's Lants Werken’ op Vlieland en Terschelling, had het nogal eens aan de stok met de baljuw van Alkmaar. De laatste was tevens voor eenvierde Heer van Callantsoog. In 1740 werd Harge in de trekschuit naar Hoorn nabij de Zeswielen gearresteerd, in boeien geklonken en een tijdlang in Callantsoog opgeborgen in het arrestantenhok: een kuil in de grond met een luik als deksel. Op grond van afpersing, een valse beschuldiging overigens. Zijn vrouw Marytie Muller wist gedaan te krijgen dat hij werd overgebracht naar Den Haag, vervolgens in 1743 door de Hoge Raad vrijgesproken en schadeloos gesteld. Tegen zijn aanklager werd een vervolging ingesteld. Maar die was inmiddels ‘uitgeweken’.
Drie grote zeeweringen
Al in de dagen van Filips van Bourgondië, graaf van Holland tussen 1428 en 1467, was de belangstelling van het landsbestuur gericht op versterking van de zwakste plaatsen aan de Noordzeekust. Drie grote dijken, de Hondsbossche, Pettemer en Helderse Zeeweringen, zijn in onze tijd het resultaat van de eeuwenlange zorg.
Het zijn vooral de schurende zeestromingen die tot problemen langs de kust aanleiding gaven en geven: duinafslag en terugdringen van de kustlijn. Bij de Hondsbossche, aanvankelijk bestaande uit een reeks smalle duinen tussen Petten en Camperduin, verdween toen al jaarlijks drie-en-een-half à vijf meter duin in zee. Tussen 800 en de Sint Elisabethsvloed van 1421 betekende dat meer dan één kilometer.
De kaart van Jan Spruytenbergh en Hendrik de Leth uit 1730 van de Hondsbossche Zeewering (het noorden is rechts) is vaak herdrukt om de wapens van de nieuwe bestuurders van het hoogheemraadschap in ‘het sieraad’ te laten prijken. De huidige Hondsbossche Zeewering sluit links ter hoogte van het gehucht Camp aan bij de duinen en loopt in een bijna rechte lijn onder het oude Petten (rechtsboven) door, waar ze weer overgaat in de duinen. Het tegenwoordige Petten, het vierde van die naam, ligt ver landinwaarts vergeleken met zijn voorgangers. Het oudste Petten is in 1421 tijdens de Sint Elizabethsvloed weggevaagd. Vierhonderd mensen zijn toen verdronken. (ZZM)